ارزیابی مشکلات ارتوپدی در جانبازان قطع دو طرفه اندام فوقانی

پیش‌زمینه‌: گزارش‌های‌ اندکی‌ در مورد نتایج‌ دراز مدت‌ قطع‌ اندام‌ ناشی از جنگ وجود دارد، و مطالعات موجود نیز محدود به افراد با قطع اندام تحتانی می‌شود. این مطالعه، مشکلات ساختاری موجود در اندام فوقانی و عوارض استامپ را مورد بررسی قرار داد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی بر روی ۹۸ جانباز با قطع دو طرفه اندام فوقانی، وضعیت استامپ توسط یک نفر متخصص ارتوپدی براساس یک پروتکل واحد، مورد بررسی قرار گرفت. مشخصات جمعیت‌شناسی بیماران شامل جنس، سن، قد، وزن، تاریخ مجروحیت، وضعیت استفاده از پروتز ثبت شد و سپس معاینه ارتوپدی شامل تعیین سطح قطع اندام و بررسی وضعیت استامپ از لحاظ طول استامپ، نوع عمل جراحی، وضعیت بافت نرم انتهای اندام، وجود عوارضی از قبیل چسبندگی پوست به استخوان و نروما صورت گرفت و اطلاعات در برگه خاصس ثبت گردید. ۹۷نفر از جانبازان مرد بودند. میانگین سنی جانبازان ۹/۷±۳۷/۲ سال (۸۲-۱۵سال) و میانگین زمان سپری شده از مجروحیت ۵/۹±۱۶/۹ سال بود.یافته‌ها: قطع جزئس انگشتان یا قطع از مفصل مچ در ۵۴/۵% ، قطع زیر آرنج در ۳۴/۲% و قطع بالاتر از آرنج در ۱۱/۳% مشاهده شد. ۴۱/۸% از جانبازان بعد از مجروحیت تحت عمل جراحی قرار نگرفته بودند؛ در ۲۴/۵% موارد یک‌بار و در ۳۳/۲% بیش از یک‌بار جراحی صورت گرفته بود (میانگین ۴/۶±۳/۵؛ بین۱  تا ۳۳ بار). ۴۰/۹% استامپ‌ها، طول غیراستاندارد داشتند؛ کم‌بودن بافت نرم استامپ (۲۲%)، چسبندگس پوست و زخم (۲۴/۲%) و نروما (37%) از دیگر عوارضی بودند که گزارش شدند. در مجموع ۶۹ مورد از استامپ‌ها (۳۵/۲%)، نیاز به جراحی مجدد داشتند. تنها ۷/۱% اندام‌های قطع شده از پروتز استفاده کردند. بین وجود یکی از عوارض ارتوپدی در استامپ و استفاده از پروتز، سطح قطع اندام و تعداد عمل جراحی رابطه معنی‌داری مشاهده نگردید (۰/۰۵<=p)نتیجه‌گیری: وجود عوارض ارتوپدی در استامپ به همراه عدم به‌کارگیری فیزیوتراپی اندام، عدم آموزش صحیح در استفاده از پروتز و آتروفی عضلات اندام می‌تواند در عدم به‌کارگیری پروتز اندام فوقانی در این بیماران نقش داشته باشد.